KONARZEWSKIE BAŚNIE

13 MARCA 2015

   Dawno, dawno temu ( a dokładnie wczoraj) w małe wiosce zwanej Konarzewo doszło do niezwykłych zdarzeń, a wszystkie wydarzyły się grupce dzieci.

   Jak co dzień dzieci idąc do szkoły zatrzymały się na placu zabaw.

- Znowu idziemy do szkoły. - lamentowała Wera.

- Nie przesadzaj wole iść do szkoły niż do pracy. - dodała Monia.

- Masz racje. - zgodził się Kuba.

- Spójrz ! - krzyknęła Wera.

- O rety mały wilczek. - zawołała Monia.

- Co w tej okolicy ? - zdziwił się Kuba - wilki przecież występują na Mazurach i w górach.

- Nie jestem wilkiem. - przemówił wilk ludzkim głosem.

Dzieci ogłupiały a ich szczęki prawie dotknęły ziemi.

- Podajcie mi grzane piwo to sami zobaczycie. - kontynuował wilk.

- Zaraz, zaraz czy ty myślisz, że uwierzymy Ci w te bzdury. - zakpił Kuba.

- Nie wierzysz mi?

- A co jesteś tylko halucynacją. - wypowiedziała Wera.

- Podajcie mi lustro - rozkazał wilczek.

Dzieci po paru minutach podały mu lustro i nie wierzyli własnym oczom w odbiciu zwierzęcia widać było najprawdziwszą postać ludzką.

- I co uwierzyliście mi? - zapytało zwierzątko.

- Dobra czekaj tu jutro a dostaniesz to co chcesz - odpowiedziały dzieci.

   Następnego dnia wilczek czekał, i czekała, i czekał, ale się nie doczekał.

Stworzonko zaczęło płakać, i pognało do lasu.

- A myślałem, że powrócę do swojej prawdziwej postaci. - zawył wilczek.

A tym czasem dzieci szły do szkoły, ale inną drogą.

- Dał się nabrać ten zwierz. -powiedział Kuba.

- Wiesz, troche mi go szkoda. - wyszeptała Monia.

- I co z tego dobrze wiesz że gadające wilki nie istnieją. - wypowiedziała się Wera.

- Może to był sen? - zamyśliła się Monia.

- No nareszcie wracasz do normalności - zawołał Kuba.

 Po szkole dzieci się rozstały. 

- Pójdę do tego wilczka i dam mu te piwo. - postanowiła Monia.

Szła, szła i doszła na plac zabaw.

- Wilczku jesteś tu? -zapytała Dziewczynka -Mam dla ciebie piwo.

- Nareszcie -  krzyknął wilczek- już myślałem, że nigdy się nie doczekam.

-  Masz, pij - rozkazała Monia.
Zwierze piło, piło, piło i z każdym łykiem zmieniał się.

- To działa. - zawołała Monia i już po paru minutach stanął przed nią przystojny chłopak.

- Dziękuje ci - powiedział -znów jestem sobą i pobiegł w stronę Stęszewa.

- Nie ma za ca.- powiedziała Monia i poszła w swoją stronę.

A jaki morał z tego zawsze bąc miły do swoich przyjaciół i obcych.